Le 07 Octobre 2019

Sur la réalité des faits. Sur ce que ça veut dire être une femme, pour ceux qui ne l’ont jamais vécu 🙂 .

Oui, il y a bien évidemment plein d’inconvénients, de situations discriminatoires voire purement glauques associées à ce statut et 90% des filles autour de moi y ont malheureusement leur propre bout d’histoire à raconter: elles passent en général par quelque chose de simplement désagréable ou de tristement horrible avant l’âge de 20 ans.

Mais c’est un sujet pour un autre article plus profond, pas du tout humoriste alors que je suis dans le mood rigolo aujourd’hui.

Les avantages alors.

Je déménage.

30 cartons, tous offerts gratos par UN employé de supérette de quartier. Remplis principalement de livres, d’albums artistiques gros carton et de DVD à transporter. Ils pèsent une tonne et en tout cas ils pèsent ce que pèsent 3 éléphants, 1 hippo et 2 rhinocéros de Sumatra considérés ensemble. J’ai failli m’évanouir de fatigue 5 fois seulement en les faisant.

Ça commence par un collègue habitant rue de Varize. Il est venu voir chez moi. Il regarde les cartons, puis jette un coup d’oeil sur moi, en train de désespérément scotcher les derniers. Il demande, l’air très dubitatif:

• Tu veux que je t’aide à les descendre?

• Non, non, je ferai toute seule, ça va bien se passer, merci beaucoup

• Tu es sûre? (le doute grandissant sur son visage)

Oui, oui, c’est très gentil mais ça va aller

(à bout de respiration, je rêve qu’il se jette de suite sur ces cartons, qu’il m’aide quand même! n’est- ce pas plus qu’évident que j’en ai besoin? Mais où serait donc ma fierté féminine, cette force inattendue, toujours si utile, si infaillible, si présente alors que je l’ai pas du tout cherchée en ce moment même?).

• Pour l’instant, je fais toute seule. Je t’appellerai si j’en peux plus. (je réponds)

D’accord. Mais appelle- moi! (il disparaît derrière la grande porte d’entrée.)

Je les roule tous un par un jusqu’en bas du bâtiment, marche par marche. Cela me prend 10 jours au moins plus 2 nuits de douleurs inexprimables dans le dos. Je l’ai pas appelé.

Déménagement, le Jour J. Une équipe de 3 professionnels arrive. Ils ont déjà monté un piano au 10ème étage dans leur carrière. Ils me voient rapprocher les cartons près de la sortie pour les aider.

• Tu travailles dans l’armée, Madame?
• Non, pourquoi? 
• Tu va te casser en deux. Comme une branche dans le vent, Madame. Donne- moi tout et arrête de te fatiguer!

Ils partent. Et moi, je pars en même temps mais en métro. Arrivée sur place, en flagrant délit car suuuuper en retard par rapport à leur camion. Ils auraient pu planter ici un arbre et attendre qu’il pousse de 3 cm et je ne serai pas encore arrivée… Je m’attends à des accès de colère, à une hausse de tarif et pourtant… rien de tél. Aucun reproche, même pas un mot, silence, voire plus: ils ont tous de grands sourires affichés. J’essaie de les aider encore une fois avec de petits cartons mais n’arrive pas à développer la même vitesse qu’eux font avec les grosses boîtes dans l’escalier. Ils hésitent entre rires, incrédulité et reconnaissance. Montent enfin le trentième. Toujours optimistes mais légèrement épuisés, il faut le dire. Quelques gouttes de transpiration tapent par terre ici et là, triceps tremblant derrière. Ils dépassent de 10 minutes le temps réservé, sans le souligner toutefois.

• Tu déménages pourquoi, Madame? Tu fais quoi dans la vie? Et tu viens d’où? Tout se passe bien à Paris? (une série de questions vient comme un tir d’une arme à feu. Je n’ai pas le temps de répondre quand): 

• As- tu besoin d’aide pour autres choses, Madame?

• Non, non, merci, ce sera tout (je réponds d’une voix terriblement enrouée de bronchite virale attrapée entre- temps).

• Tu es sûre? Tu nous appelles quand tu veux!! Nous pouvons tout te transporter, maintenant ou après! Meubles, cartons et même monter ton vélo. Tout, tout.

• C’est fantastique. Au revoir.

(je m’assois un peu en train de divaguer, d’analyser si c’est le degré de méchanceté de mes virus ou bien le déménagement qui me fatigue davantage. Ils partent, toujours si sympa et contents de la vie).

Paris, place de la Madeleine, une (très) grande boutique de bricolage et de fournitures maison. Niveau -1. J’ai réservé sur internet une machine shampouineuse de moquette pour mon ancien appart et me rends compte ici au magasin qu’elle est nettement plus grande que moi. Elle pèse 12 kg il s’avère, elle possède 2 roues arrière énormes, instables, un grand tuyau anormalement long et qui ne tient absolument pas sur place. Je n’ai jamais vu d’objet aussi peu pratique à transporter en métro alors que je suis venue toute seule, encore par abus de fierté personnelle bien évidemment. Panique temporaire. L’effroi terrible me transperce le coeur. Comment sauver la face? Soudain…, j’ai une idée d’Einstein de commander un taxi! J’en parle avec le Monsieur en charge de la location.

• Hummm… Excusez- moi… Je peux vous demander de l’aide pour la monter au niveau zéro? Elle est visiblement hyper lourde… Et après, je prends un taxi, vous savez, ça m’arrangerait…

• Nous ne fournissons pas ce service. Et surtout pas le dimanche, nos équipes sont restreintes

• Ah, mince, je pensais à vous… D’accord. Je me débrouille

• « R… », ça vient d’où, de quel pays?

• Pardon? 

• Votre nom, il vient de l’Est, n’est ce pas? C’est quel pays? (il regarde scrupuleusement ma carte d’identité, comme s’il était au minimum chef- douanier d’un aéroport situé hors- zone UE)

• la Pologne

• Très bien. Nous fournissons le service, Madame

• Pardon?

• Nous fournissons le service. Nous le fournissons exceptionnellement aujourd’hui. Vous me suivez? (il commence à porter la machine) 

RDV officiel de raccordement de gaz:

• On a un problème technique, Madame
• C’est vrai?
• Oui. Je dois descendre faire des vérifications supplémentaires 

15 minutes passent, il retourne du local d’en bas, malheureux.

• Ça ne va fonctionner que dans quelques jours Madame. Je suis vraiment désolé. Je ferai tout ce que je peux aujourd’hui mais si cela ne fonctionne toujours pas la semaine prochaine vous m’appelez sur mon portable, je vous le laisse. Et je reviendrai voir comment évolue la situation
• Je peux appeler la centrale?
• Non, non, Madame, vous m’appelez, moi. On va résoudre tous vos problèmes et très rapidement, Madame

(le raccordement a finalement fonctionné) 

De situations comme celles- ci, y en a environ 182 par an. A la Poste, au resto, à la boulangerie. J’en parle de temps en temps avec mes copines et cousines, elles ont les mêmes expériences/ mêmes réflexions. Que ferons- nous à l’âge de 80 ans, les joues et décolletés ridés de mille plis, les cuisses grossies d’une couche de cellulite, les cheveux moitié moins longs et moins épais qu’aujourd’hui? Serons- nous impuissantes, allons- nous régler 2 fois moins de soucis juste parce que le nombre « de refus d’aide » va brusquement augmenter? Deviendrons- nous « transparentes pour les hommes » comme dit très justement Samanta dans « Sex and the City » et donc, toute cette gentillesse presque biologique, ce sens de service masculin disparaîtra d’un coup? D’un trait? Car, on va pas se mentir, la jeunesse et l’aspect physique n’y sont pas pour rien. Nous avons toutes cette même crainte de l’avenir, même s’il paraît très lointain…

« Il suffit que tu sois accompagné d’un homme et le niveau de bonne volonté des autres (hommes) baisse de 50% environ. Et si tu tombais sur des femmes, imagine!?-, » elles ajoutent. Bonne observation. On en connaît toutes la suite: vous êtes face à la même situation, mais recevez un traitement parfois très différent, avec soudainement un minimum de service, avec ce qu’on appelle le « strictement nécessaire », un non- sourire (oui, ça existe!), le « vous cherchez, Mademoiselle? » (oooh, que je déteste ce mot, et je sais que cette phrase veut dire en général « ce que vous cherchez, vous n’allez pas trouver »), des demi informations données du bout de lèvres pour finalement ne pas informer du tout etc. etc. Souffle souvent un vent glacial de la froideur émotionnelle, il remplit progressivement toute la pièce… à part de très très bonnes amies qui sont toujours là, toujours prêtes à t’aider, toi, une autre fille. 

Et si j’étais un homme et tombais sur des hommes? Je devrais très probablement porter tout ça tout seul, ouvrir tout seul les portes, coffres et garages, installer moi-même le gaz au sous sol, courir les 4 étages avec les fameux 30 cartons et cacher bien bien la fatigue ou tout autre signe de faiblesse apparent, récupérer, porter et rendre seul la machine- moquette, nettoyer tout l’étage pendant que ma compagne serait confortablement assise à côté, en train de lire le dernier « Vogue » car la machine est très très lourde… D’un autre côté, mes biceps seraient peut être assez importants pour le supporter, sans trop de problèmes. Et puis, je ne prendrais pas et ne me soucierais par pour les taxis, j’aurais une voiture car le permis de conduire serait une priorité dans ma vie, une question d’honneur de toute évidence.

Et si…? Arrêtez d’imaginer, peut- être votre vécu serait complètement différent de ce que je décris car tout ça, ce ne sont que des cas isolés.

_______________________  

07 października 2019

O faktach. O tym, co znaczy być kobietą dla tych, którzy nigdy tego nie przeżyli 🙂.

Tak, jest oczywiście mnóstwo złych stron, mnóstwo przypisanych temu statusowi sytuacji przepełnionych dyskryminacją, czy też tych zupełnie ponurych i 90% dziewczyn wokół mnie ma tu niestety swój własny kawałek historii do opowiedzenia: z reguły przed 20tym rokiem życia przechodzą przez coś zwyczajnie nieprzyjemnego lub smutno- okropnego.

To jednak temat na inny, głębszy i ani trochę humorystyczny artykuł, a dzisiaj akurat jestem w nastroju żartobliwym.

Najpierw dobre strony zatem.

Przeprowadzam się.

30 pudeł, a wszystkie dane mi w prezencie przez PRACOWNIKA okolicznego supermarketu. Wypełnione głównie książkami, artystycznymi albumami w twardej okładce i płytami DVD. Do przewiezienia. Ważą tonę, a w każdym razie ważą tyle, ile ważą 3 słonie, 1 hipopotam i 2 sumatrzańskie nosorożce razem wzięte. 5 razy o mało nie zemdlałam ze zmęczenia w czasie samego składania kartonów.

Zaczyna się od kolegi z ulicy Varize. Przyszedł. Patrzy na pudła, później zerka na mnie, jak desperacko sklejam taśmą ostatnie sztuki. Głosem pełnym zwątpienia pyta:

• Chcesz, żebym Ci pomógł je znieść?
• Nie, nie, dam radę sama, będzie ok, dzięki bardzo
• Jesteś pewna? (zwątpienie wzrasta na jego twarzy)
• Tak, tak, bardzo miło z Twojej strony, ale dam radę

(ledwo dysząc, marzę, by rzucił się natychmiast na pudła, żeby pomógł mi tak czy siak! Czy nie jest bardziej niż ewidentne, że tego potrzebuję? Ale gdzież wtedy byłaby moja kobieca duma, ta nieoczekiwana, tak zawsze pożyteczna, niezłomna, obecna siła, mimo, że przecież wcale jej nie szukałam w tej konkretnej chwili?)

• Na razie zajmę się tym sama. Zadzwonię do Ciebie, jak już nie będę mieć siły (odpowiadam)
• No, dobrze. Ale zadzwoń! (znika za wielkimi drzwiami wyjściowymi.)

Staczam je jedno po drugim na dół budynku, schodek po schodku. Zajmuje mi to co najmniej 10 dni plus 2 noce niewysłowionego bólu pleców. Nie zadzwoniłam.

Dzień przeprowadzki. Przybywa ekipa 3 profesjonalistów. W swojej karierze wnieśli już pianino na 10te piętro. Widzą jak przenoszę kartony bliżej wyjścia, chcę pomóc.

• Pracujesz w wojsku, kobieto?
• Nie, dlaczego?
• Złamiesz się na pół. Jak gałąź na wietrze, kobieto. Daj mi to wszystko i przestań się zamęczać!

Odjeżdżają. Ja w tym samym czasie, ale metrem. Docieram na miejsce przyłapana na gorącym uczynku: koszmarnie spóźniona w porównaniu do ciężarówki. Mogliby tu zasadzić drzewo i zaczekać, aż urośnie o 3 cm, a jeszcze bym nie dotarła… Spodziewam się wybuchów złości, podwyżki cen a tu… nic takiego. Żadnych zarzutów, ani słowa, cisza, a nawet więcej: wszyscy uśmiechnięci od ucha do ucha. Po raz kolejny próbuję im pomóc z małymi pudłami, ale na schodach nie daję rady rozwinąć tej samej prędkości co oni z wielkimi. Oscylują pomiędzy śmichami- chichami, niedowierzaniem i wdzięcznością. Wnoszą w końcu trzydzieste. Nadal pozytywnie nastawieni, ale trzeba przyznać, z lekka wykończeni. Kilka kropel potu uderza tu i tam o ziemię, z tyłu trzęsą się tricepsy. Nikt głośno nie podkreśla, że zarezerwowany czas został przekroczony o 10 minut.

• Czemu się przeprowadzasz, kobito? A co w ogóle robisz w życiu? I skąd jesteś? Wszystko ok w Paryżu? (seria pytań nadchodzi jak wystrzał z broni maszynowej. Nie zdążam odpowiedzieć, gdy następuje):
• Pani, a Ty potrzebujesz nas do czegoś innego?
• Nie, nie, dziękuję, to będzie wszystko (odpowiadam głosem okropnie zachrypniętym od złapanego w międzyczasie wirusowego zapalenia oskrzeli).
• Jesteś pewna? Dzwoń, kiedy chcesz!! Możemy Ci wszystko przewieźć teraz, albo potem! Meble, pudła i nawet rower wnieść. Wszyściusieńko.
• Fantastycznie. Do widzenia. (siadam na trochę, a myśli majaczą gdzieś wokół analizy, czy to stopień wredności wirusów, czy przeprowadzka tak mnie męczą. Przeprowadzkowicze odjeżdżają, ciągle przesympatyczni i zadowoleni z życia).

Paryż, plac Magdaleny, (bardzo) duży sklep z artykułami dla majsterkowiczów i wyposażeniem domu. Poziom minus 1. Zarezerwowałam przez internet odkurzacz piorący do starego mieszkania i tu, w hipermarkecie orientuję się, że jest znacząco większy ode mnie. Waży 12 kg i jak się okazuje, posiada 2 olbrzymie, niestabilne tylne koła oraz wielką, nienormalnie długą rurę, która w dodatku zupełnie nie trzyma się na miejscu. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś równie mało użytecznego do przewiezienia metrem, a przyjechałam zupełnie sama, wiadomo, znów w wyniku nadużycia osobistej dumy. Tymczasowa panika. Przerażająca trwoga przeszywa mi serce. Jak tu zachować twarz? Nagle…, przychodzi mi do głowy myśl na miarę Einsteina by zamówić taksówkę! Rozmawiam o tym ze sklepowym Panem odpowiedzialnym za wynajem odkurzacza.

• Yyyyyy…. Przepraszam… Mógłby mi Pan pomóc go wnieść na poziom zero? Wygląda na to, że jest strasznie ciężki… A później to mam już zamówioną taksówkę, wie Pan, to by mnie naprawdę urządziło…
• Nie zapewniamy takiej usługi. A tym bardziej nie w niedzielę. Mamy ograniczone ekipy.
• Ach tak…, ale ja myślałam o Panu… No, dobrze. Poradzę sobie. 
• « R… », to skąd pochodzi, z jakiego kraju?
• Słucham?
• Pani nazwisko pochodzi ze Wschodu, prawda? Jaki to kraj? (skrupulatnie ogląda mój dowód jakby był co najmniej szefem celnym lotniska położonego poza obszarem UE)
• Polska
• Ach tak. Zapewniamy usługę, proszę Pani.
• Słucham?
• Zapewniamy usługę. Zapewniamy ją wyjątkowo dzisiaj. Pójdzie Pani za mną? (i zaczyna nieść odkurzacz)

Oficjalna wizyta domowa pana z gazowni w sprawie nowego podłączenia:

• Mamy problem techniczny, proszę Pani
• Naprawdę?
• Tak. Muszę zejść, zrobić dodatkową kontrolę

Mija 15 minut, nieszczęśliwy wraca z piwnicy

• Zadziała dopiero za kilka dni, proszę Pani. Jest mi naprawdę przykro. Zrobię wszystko, co mogę dzisiaj, ale jeśli w przyszłym tygodniu dalej nie będzie działać, proszę dzwonić na moją komórkę, tu zostawiam numer. No i przyjadę zobaczyć jak rozwija się sytuacja
• Mogę zadzwonić do centrali?
• Nie, nie, proszę Pani, dzwoni Pani do mnie. Rozwiążemy wszystkie Pani problemy i to bardzo szybko

(podłączenie jednak ostatecznie się udało) 

 Sytuacji takich jak ta zdarza mi się mniej więcej 182 rocznie. Na poczcie, w restauracji, w piekarni. Gadamy o tym od czasu do czasu z koleżanko-/kuzynkami i doświadczenia/ refleksje mają te same. Co zrobimy w wieku 80 lat,  mając policzki i dekolty pomarszczone tysiącem fałdek, uda pogrubione warstwą cellulitu, włosy o połowę krótsze i cieńsze niż dzisiaj? Będziemy bezradne, uda nam się załatwić 2 razy mniej rzeczy tylko dlatego, że ilość « odmów pomocy » gwałtownie wzrośnie? Jak to słusznie mówi Samanta w « Seksie w Wielkim Mieście », staniemy się « przezroczyste dla mężczyzn » i cała ta omalże nie biologiczna uprzejmość, całe to męskie poczucie służby znikną nagle za jednym pociągnięciem? Bynajmniej nie będziemy się okłamywać: młodość i wygląd odgrywają tu sporą rolę. Wszystkie boimy się przyszłości choć wydaje się bardzo odległa…

« Wystarczy, żeby towarzyszył Ci facet, a dobra wola innych (facetów) spada o około 50%. A jeśli po drugiej stronie trafiłabyś na kobiety, wyobraź sobie!? », dodają. Słuszna uwaga. Wszystkie znamy dalszy ciąg: jesteś w tej samej sytuacji, ale traktowana czasem zupełnie inaczej, z jakością usług ograniczoną nagle do minimum, z postawą, którą nazywamy « stricte niezbędną », z nie- uśmiechem (takowy istnieje!), z « szuka Panienka czegoś? » (Boże, jak nie znoszę tego słowa, wiem też, że zdanie to oznacza z reguły « tego, czego szukasz, nie znajdziesz »), z ćwierć- informacjami wybąkiwanymi pod nosem, by ostatecznie wcale nie poinformować itp. itd. Dmie często lodowaty wiatr emocjonalnego chłodu, stopniowo wypełnia całe pomieszczenie… oprócz bardzo bardzo bliskich przyjaciółek, które zawsze są, zawsze gotowe Ci pomóc, Tobie, innej dziewczynie.

A gdybym była mężczyzną i napotykała mężczyzn? Jest wielce prawdopodobne, że musiałbym nosić to wszystko sam, sam otwierać drzwi, bagażniki i garaże, podłączać sam gaz w piwnicy, biegać przez 4 piętra ze słynnymi 30oma pudłami i dobrze, bardzo dobrze skrywać zmęczenie, albo jakąkolwiek inną, widoczną oznakę słabości, odbierać, nosić, a później sam oddawać odkurzacz piorący, czyścić całe piętro, podczas gdy moja dziewczyna siedziałaby sobie w tym czasie wygodnie obok i czytała ostatniego « Vogue’a », gdyż piorący odkurzacz jest bardzo, bardzo ciężki… Z drugiej strony możliwe, że moje bicepsy byłyby wystarczająco rozwinięte, by znieść to bez większych problemów. Nadmienię, że nie zamawiałbym i nie martwił się taksówkami, miałbym samochód, bo prawo jazdy stanowiłoby w moim życiu priorytet, kwestię honoru w oczywisty sposób.

A jeśli…? Przestań dywagować, być może Twoje przeżycia byłyby kompletnie inne od tego, co opisuję, dlatego, że wszystko to, to przecież pojedyncze przypadki.